09 apr Profvoetballer worden | Als Je Me Echt Zou Kennen

Op de middelbare school stelde onze leraar Nederlands in de tweede klas met enige regelmaat de volgende vraag aan de groep:
Wat wil je later worden als je groot bent…?

Ik zat op de MAVO. Het was de enige middelbare school in ons dorp en daar ging je dus gewoon naartoe als je van de lagere school af kwam. Ik had geen idee. ‘Kraamverzorgster!’ riep ik dan altijd. Niet dat ik wist wat dat was, maar bijna alle meisjes gaven dit zelfde antwoord en ik wilde er van af zijn. Vond het sowieso al een onzinnige vraag. Zelf had ik van het beroep dat ik noemde geen enkel benul. Ik had sowieso geen beeld van een toekomst verder weg liggend dan het aankomende weekend. Ik ging dan uit met mijn vriendinnen naar de Sporthal. Hier ontmoette je elkaar als je nog niet naar de disco mocht. Toen ik ook niet meer naar de Sporthal mocht omdat ik daar volgens mijn moeder teveel rondhing, ging ik de hond uitlaten. Bij de Sporthal.

Eén jongen bij ons in de klas antwoordde steevast: ‘profvoetballer’. Hij zei het binnensmonds en ik verstond hem eigenlijk niet goed. Het werd iets van ‘Prfballer’. Hij zei het in grote ernst en met een blik die het midden hield tussen ‘…en probeer jij mij daar maar eens van af te helpen’ en ‘….en denk je dat ik dat kan?’ Ik lette dan altijd goed op. Op mijn klasgenoot en op de leraar want het voelde alsof het een heel belangrijk moment was, het voelde kwetsbaar.

Kwetsbare momenten van mensen heb ik in mijn leven van jongs af aan herkend en onderzocht. Ik leerde die kostbare ogenblikken te begrijpen en lief te hebben. Ik maakte er mijn beroep van. Meewerken aan Als Je Me Echt Zou Kennen is om deze reden voor mij een cadeau.

Morgen, woensdag 6 april, staat een groep getalenteerde jongens centraal, die net als mijn klasgenoot altijd al prfballer hebben willen worden. Het is een mooie uitzending geworden. Ik citeer Jessica Villerius, de maker van dit programma die het mooi verwoordt:
“Het resultaat is een prachtig inkijkje in het hoofd van MEGA talenten, die allemaal die ene droom najagen: ooit een rugnummer bij Oranje, Barcelona of Manchester krijgen. Als ze alleen op karakter geselecteerd zouden worden, dan keken we hier sowieso naar de toekomstige Champions League. Diepe buiging voor onze stoere mannen, die voor 1 keer hun imago’s even op het veld lieten en elkaar vertelden wat je zou weten als je ze echt, écht zou kennen.”

Veel kostbare momenten. I love my job.